Po kilkunastu długich tygodniach wspólnego błąkania się po lasach, dolinach i górach pod całkiem inną skórą, lecz sercem tym samym do bram stada powróciły dwa znajome wszystkim konie. Smukłe łby przyozdobione długimi, ostrymi rogami, które zastąpiły silne i rozłożyste skrzydła skinęły równo do zebranych. Zauważając Carmen młoda klacz zarżała radośnie i ruszyła skocznym kłusem w jej stronę, by wpaść w "matczyne ramiona". Ogier zaś powitał siostrę jedynie ciepłym uśmiechem. Wiatr bawił się grzywami każdego po kolei. Gdy wziął się on za zabawę z grzywą Carmen, ta machnęła łbem, odganiając dokuczliwe włosie na bok i wtuliła się w córkę. Srokaty, rosły jednorożec zbliżył się i zamachnąwszy długim ogonem przeciął rozgrzane powietrze ze świstem.
- Witajcie. - Rzekł spokojnie, co było do niego całkiem nie podobne. Zawsze witał wszystkich energicznie i głośno. Widocznie przez te tygodnie wiele się zmieniło, ale co jest tego powodem? Wie tylko on i jego siostrzenica.
- Z tej strony Seven, jakby ktoś się nie domyślił. - Ciepłym i donośnym głosem przedstawił się i zwrócił łeb do towarzyszki. Siwa klaczka odeszła od matki i przystanęła przy wujku. Również zachowywała się nie do poznania. Chód miała jakby bardziej wyrafinowany, zdania ubierała w dostojniejsze słowa. Przynajmniej tak się jej wydawało. Ponownie skinęła łbem do stada i uśmiechnęła się wesoło.
- To sem ja, Camelia, pamięta mnie ktoś jeszcze? - Parsknęła cichym śmiechem przestępując z nogi na nogę. Do uszu zebranych dochodziła muzyka grana przez świerszcze. Camelia nie chciała im przerywać, ale musiała powitać przyjaciół ponownie. Rozejrzała się i upewniła czy czasem nie została sama i zaczęła się przedstawiać w jak największym skrócie.
- Nie było nas długi czas, ale to nie jest istotne. Nie jest istotne to, co było. Jesteśmy teraz z Wami tacy sami, jak zawsze. Wygląd się zmienił, owszem, ale dusza została nie naruszona. Charakter uległ małym zmianom. Z rozszalałej, wesołej klaczki stałam się poważną i uważną klaczą. Jak każdy pragnę znalezienia miłości, przyjaźni. W hierarchii pozostaję na miejscu zielarza. - Zwróciła się do Carmen, podając jej saszetkę z ziołami zebranymi na "wyprawie". - Tak za pamięci, to dla Ciebie, mamo. - Siwy łeb skinął w stronę klaczy. Uśmiechnięta wróciła do kontynuowania opowieści. - Od teraz, jak widać nie jestem pegazem, nie wzbiję się w powietrze i nie zwiedzę podniebnych królestw. Skrzydła zostały zastąpione rogiem. Dzięki niemu potrafię wywoływać burze śnieżne, zamrażać/rozmrażać oraz ochładzać powietrze. Wciąż jednak mam moc odmładzania, jakby ktoś się skusił. - Perlisty śmiech klaczy poniósł się po lesie. - Dobrze czuję się w ciele jednorożca. Mam o wiele silniejsze nogi, mogę przemierzyć dłuższe odległości i nie poczuję zmęczenia. - Odkaszlnęła i spojrzała na wszystkich, dzieląc się z nimi szczerym uśmiechem. - Tyle chyba wystarczy. - Odsunęła się w tył, a w jej miejsce wszedł wysoki ogier, z szarmanckim uśmiechem na pysku.
- Jak już wiecie, to ja, Wasz ukochany rozszalały Sevcio. Tak jak Camelia przeszedłem parę małych zmian, ale nie były one drastyczne, że tak powiem. - Zaśmiał się cicho. - Również z ciała pegaza przemknąłem do skóry jednorożca. Jak cała rodzina, to cała, a nie tylko część. Żadnych nowych, specjalnych mocy nie mam i nie potrzebuję. Nadal jednak posiadam zdolność zmiennokształtności. Miejsca w hierarchii nie zmieniam.
Uh... cóż jeszcze mógłbym o sobie powiedzieć...? - Mruknął. - Zawsze można poznać się bliżej, wtedy dowiecie się więcej. Wybaczcie, ale ja już będę się zbierał. - Rzucił krótko i opuścił łeb, w geście pożegnania. Po chwili wyprostował się, wycofał i zniknął w cieni lasu. "Królowa Śniegu" wypuściła z chrap powietrze, przyozdobione drobnymi płatkami śniegu. - Na mnie też już pora. - Zawróciła i zniknęła w tym miejscu, co jej wuj przed momentem. Carmen pokiwała łbem, pozwalając rozejść się zebranym. Sama stanęła na środku polany, opuściła rozluźniony łeb i zamknęła oczy.
Podobizny:
Camelia
Seven
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz